Vanochtend was de zoveelste keer na vier uurtjes slaap dat ik aan het haasten was om mijn zoon en dochter op tijd op school en de opvang te krijgen, om vervolgens zelf nog enigszins op tijd achter de laptop te kruipen. Nog nahijgend van het ochtendritueel werd ik een paar uur later gebeld dat ik mijn dochter moest komen halen omdat ze koorts had. Helaas had ik nog genoeg onafgevinkte taken op m’n to do-list staan. Voor de zoveelste keer dacht ik: hóe ga ik dit fixen?!
Begrijp me niet verkeerd: ik ben stápelgek op die twee kleine monsters van me. Ze doen het ook hartstikke goed, dus in theorie zou alles vrij smooth moeten verlopen bij ons thuis. Toch betrap ik mezelf erop dat ik vrijwel iedere dag gehaast ben. Gehaast om iedereen – inclusief mijzelf – op tijd aangekleed en gevoederd op de plaats van bestemming te krijgen – en weer terug. Stress om werk en privé te combineren. Als ik druk ben met werk, heb ik het gevoel dat ik m’n kinderen tekort doe. En als er iets met m’n kinderen is – lees: ziek, zwak, misselijk, verlatingsangst, geen opvang of algehele misère – heb ik het gevoel dat ik op werkgebied tekort schiet. Kortom, onderschat niet het leed dat werkende ouders heet.
Altijd wel wat
Het is voor mijn vriend en mij dan ook een bewuste keuze om het bij twee kinderen te houden. Los van het feit dat ik waarschijnlijk in een chronische pychose beland bij nog meer nachtbrakers in huis, denk ik oprecht dat ik amper aan m’n werk toekom met nóg zo’n hulpbehoevend exemplaar. Zoals ik al zei: er is altijd wel wat. Heb je er twee vol energie, dan ligt de derde voor pampus met koorts. Heb je voor twee exemplaren opvang geregeld, is er voor de derde geen plek.
Oppas gevraagd
Want ja, die opvang: ook dat is tegenwoordig een dingetje. Waar we bij onze oudste nog geen last hadden van wachtlijsten op het kinderdagverblijf, werden we na z’n vierde verjaardag wél geconfronteerd met een wachtlijst voor de buitenschoolse opvang. Hoewel ik ‘m al keurig had opgegeven voor de BSO toen hij twee (!) jaar was, was er desondanks nog geen plek voor ‘m toen hij vier werd. En hoewel onze dochter gelukkig direct na mijn verlof terecht kon op het kinderdagverblijf een jaar geleden, schijnt dat inmiddels ook een ander verhaal te zijn.
Puzzelen
Inmiddels gaat ons zoontje nu, een halfjaar later, naar de BSO. Alle werkdagen zijn gecovered en zolang er niemand ziek is kan er geld verdiend worden. Maar met het griepseizoen in aantocht, zullen we de komende maanden waarschijnlijk weer voor de nodige uitdagingen staan. Ik zie het ook bij ouders om me heen: het struggelen met wanneer wie werkt, wie de kinderen opvangt en wie thuisblijft bij de ziekenboeg. Het is puzzelen. Opa’s en oma’s worden volop ingezet, net als het ouderschapsverlof (thank god for het uitgebreide ouderschapsverlof!). En de avonden? Die zijn niet meer alleen om bij te komen, die worden gebruikt om alle verloren werkuren in te halen.
Wees mild
Daarom, lieve werkgevers: wees een beetje mild voor jonge ouders. Werkgeluk zit ‘m voor jonge ouders vooral in het tonen van begrip en het bieden van flexibiliteit en vertrouwen dat je je werk heus afmaakt wanneer het kan – desnoods tijdens de slaapuurtjes van je kind op je vrije dag of, waarom ook niet, tijdens de nachtvoedingen. Gelukkig zie ik dat veel werkgevers meedenken. Helaas zijn er ook altijd nog wat starre boomerbazen die vroeger een vrouw hadden die voor de kinderen zorgde en die dit lastiger vinden. Maar thuiswerken, een paar uurtjes in de avond werken in plaats van in de middag: doe er niet te moeilijk over. Wij ouders doen wat we kunnen. Echt.
Over Karin
Karin werkt al meer dan tien jaar in de mediawereld als redacteur, journalist, redactiecoördinator, columnist en communicatiespecialist. Voorheen altijd in loondienst, sinds een paar jaar als zzp’er. Vanuit haar nimmer opgeruimde thuiskantoor schrijft ze voor verschillende (online) magazines, bedrijven en vakbladen. En dat is te gek, want nu kan ze openlijk toegeven aan haar social media-verslaving en luidruchtige voiceberichten naar vriendinnen sturen onder werktijd. Verder is ze moeder van twee jonge kinderen en voelt werken daarom voor haar als vrije tijd.