We zitten waarschijnlijk nog wel wat langer in een lockdown of er komt weer een enge mutatie waardoor we weer massaal moeten gaan multitasken. Jonglerend met laptops, kinderen en schoolwerk slepen we onszelf weer volledig overvraagd de dag door. Ik ben daar niet zo goed in.
Ik kan prima thuiswerken, maar ervaar de aanwezigheid van kinderen daarbij als een belemmerende factor. Helemaal wanneer die kinderen ook aan zinnige activiteiten gezet moeten worden. Er is geen basisschooljuf aan mij verloren gegaan, zeg ik eerlijkheidshalve. Het homeskoolen van mijn zoon zie ik dan ook vooral als een confrontatie met de bakken geduld die ik niet bezit.
Dan is er nog mijn loslopende kleuter met haar zeer aanwezige eigen wil en maar weinig respect voor het werkproces van anderen. Ze heeft vooral BEHOEFTEN die ze LUIDKEELS deelt. Ik probeer dapper kinderopvang juf te zijn en mijn dochter met educatief vermaak de dag door te loodsen. Ik hoor je denken: met je eigen kinderen is het geen opvang. Nou, daar durf ik tegenin te brengen dat die grens enorm vervaagt als het gaat om 24-uurs opvang, weken aan een stuk. Terwijl er niets open is. En het buiten regent.
Wanneer er bovendien ook nog andere kinderen komen spelen wordt het ineens een militaire operatie om het geluid van die koters binnen de perken te houden, zodat er 2 verdiepingen hoger nog gebeeldbeld kan worden. Daar tussendoor is het dan de bedoeling dat ik mijn eigen to do list nog even efficiënt afgevinkt krijg. Daarin slaagde ik maar half, vloekend, met klotsende oksels en stressvlekken in mijn nek. Ik zei al, ik ben er niet zo goed in.
Lees ook
Ik ben daarnaast gevoelig voor op het oog moeiteloos presterende mede-ouders. Je kent ze wel, die relaxte moeders en vaders (meestal zonder veeleisende baan of thuisblijfouder, geen onbelangrijk detail) die vreugdevol het dagschema afvinken waarin er geleerd wordt, tijd is voor ontspanning, er buiten wordt gewandeld én samen gezond wordt geluncht.
Zij schromen niet dit succes juichend te delen. Op straat, of nog erger, in de klasse-appgroep. Ze outshinen de andere ploeteraars met knutselwerkjes en kwaliteitsmomentjes, omdat zij wél in hun element zijn, namelijk in hun zelf gekozen baan en werkomgeving. Dat doet heel wat voor je werkplezier, dat zelf gekozen element ervan. Ik krijg het idee dat mijn eigen inzet er schraal bij af steekt, wat ik dan weer niet zo goed los kan laten. Ik ben ook daar niet zo goed in.
Mijn aanstaande wel, die haalt een keer zijn schouders op. Ik vraag mij steeds onzekerder wordend af waarom het mij niet lukt om er zoveel plezier in te hebben en wat dat dan wel niet over mij zegt als moeder. Alsof falen in het multitasken alleen al niet genoeg was.
Ik ga proberen het anders te doen in lockdown nummer 2 (of zitten we inmiddels in ronde 3? Ik ben de tel kwijt). Ik heb om te beginnen niet meer de illusie dat ik het fluitend ga doen. Ik ga andere ouders die dat wel veinzen dan ook snoeihard negeren. Hou een ander maar voor de gek. Het zwoegen mag er gewoon zijn, om in yoga taal te spreken. Want ik doe dus 3 banen ineen. Ik herhaal: DRIE banen ineen, waarvan 2 niet per se mijn eerste keuze en met bijzonder kinderachtige collega’s.
Ik ben dus eigenlijk een held. Dat op zichzelf is al een prestatie. 2022, kom maar op.
Over Marleen van de Camp
Marleen is 41 lentes jong, verloofd en moeder van 2 prachtkinderen. Naast een veelzijdige baan in de sociale sector is ze columnist voor Werk&Geluk en schrijft ze iedere zes weken over alles wat haar raakt, ontroert, irriteert, verwondert en frustreert. En dat is nogal wat, zo blijkt.