Ieder werkend mens krijgt er vroeg of laat mee te maken: een reorganisatie. Ook wel geïntroduceerd als organisatieverandering of vernieuwing. Welke versie je krijgt is afhankelijk van het budget en de mate van invloed van de ingevlogen verandermanager. Voorafgaand aan het hele proces wordt de werktitel zorgvuldig gekozen tijdens een denktank met pokebowl. Bij ons kwam de volgende parel uit de projectteam-koker: 'de passende organisatie'. Daarbij gaan we naar een platte(re) organisatiestructuur met zelfsturende gebiedsteams. Zijn er nog vragen?
In week 16 werd duidelijk dat de term ‘zelfsturend’ teveel vragen opriep en werd er verder veranderd onder de noemer ‘zelforganisatie’. Ook die term bleek achteraf toch wat onhandig gekozen dus werd in week 33 van het (op de oorspronkelijke planning uitlopende) veranderproces het hoopvolle ‘optimale regelruimte’ geïntroduceerd. Blijven we wel even allemaal aangehaakt? Iedereen aan boord? Out of the box denkend in je optimale regelruimte? Okay! Want zo verlopen verschillende werkprocessen lekker lean, zitten we dichter bij de klant die een fantastische customer journey heeft en kunnen we ontschottend gebruik maken van elkaars expertise. Juist.
Vaak wordt het nieuwe werken begeleid door snelle corporate professionals in maatpak en gaatjesschoenen. Nog vaker hebben zij totaal geen idee hoe de praktijk van de mensen wiens werk zij op het punt staan te verbeteren, er dagelijks uit ziet. Dat weerhoudt ze er echter niet van om te overdonderen met hun baanbrekende knowhow. Met bijbehorende termen waar eigenlijk niemand, behalve zij zelf, van onder de indruk is.
Onboarden is namelijk gewoon iemand inwerken, lean kun je ook best efficiënt noemen en met een quick win bedoel je een haalbaar korte termijn doel. Zeg dat gewoon. Vaak wordt zo’n term ook tussen neus en lippen door gedropt waardoor er altijd wel iemand vraagt “Ehm… dashboard? Wat bedoel je daar precies mee?” Dít is het moment waarop de verandermanager pas echt tot zijn recht komt. Gemoedelijk glimlachend verexcuseert hij de vraagsteller voor haar gebrek aan kennis. “Een dashboard is dus een online omgeving waarin we met visuals, facts en data je scherm vullen” knipoogt het pak met gaatjesschoenen. Een overzicht dus. ZEG DAT DAN! Mijn opmerkingen over het zorgwekkend uitblijven van visie op zoiets basaals als de factor “tijd”, belandden op de parkeerflap. Die hing in een hoek.
Ik word er wel eens moe van. Iedere 10 jaar gooien we volledig het roer om; managementlagen eruit en nieuwe termen erin, gaan we van ‘vangnet naar springplank’ en visualiseren we die stip op de horizon. Eerst ontstaat er dan een periode van volledige verwarring en chaos en als we daar dan net aan gewend zijn, beseffen we dat de oude werkwijze er om een goede reden was en we die niet zo radicaal overboord hadden moeten gooien. Dan gaan we behouden wat goed is en hervormen wat moet. We houden met de benen op tafel sessies en heidagen om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. We doen mee aan klankbordgroepen, werkgroepen en vormen projectteams om enorm geïnspireerd de ontbijtsessie te verlaten met de valse hoop dat t nu dan echt anders wordt.
Maar ach, valse hoop doet leven.
Marleen is 41 lentes jong, verloofd en moeder van 2 prachtkinderen. Naast een veelzijdige baan in de sociale sector is ze columnist voor Werk&Geluk en schrijft ze iedere zes weken over alles wat haar raakt, ontroert, irriteert, verwondert en frustreert. En dat is nogal wat, zo blijkt.
