Laatst deed ik het gewoon: ik was op kantoor aan het lanterfanten. Al leunend tegen een statafel, stond ik probleemloos voor me uit te staren. Niet bezig met m’n deadlines. Niet bezig met straks. En ook niet bezig met morgen. Ik deed gewoon even helemaal niks.
Ik had een afspraak met een collega om haar werkplek te checken, als ergocoach. Maar ze was nog niet terug van een andere meeting. Omdat haar werkplek aan de andere kant van onze campus is, dan mijn werkplek, besloot ik maar gewoon daar op haar te wachten. Ik had m’n laptop op mijn eigen werkplek laten liggen dus ik kon even vrij weinig doen.
Zie je wat ik hier doe? Ik ben mezelf volledig aan het verantwoorden over dat lanterfantmoment. Aan jou. Kun je nagaan wat een verhaal een voorbijlopende collega van me kreeg. Ik schaamde me dat ik daar stond te niksen. In de baas z’n tijd. Ik geloof dat ik zelfs een kleur kreeg toen die collega me alleen al aankeek. Net zo rood als de kasten waar ik naast stond. Wat moest hij wel niet denken?!
Lanterfanten, of lummelen, is iets wat we al snel associëren met luiheid of tijdsverspilling. En dat is natuurlijk ook waar mijn schaamte vandaan kwam. Maar is lanterfanten echt zo erg? Stiekem weet ik het antwoord natuurlijk al lang. “Nee!” Want lanterfanten laat je ontspannen en maakt ruimte in je brein om creatiever te zijn. En da’s nou net wat in mijn functie handig is. Een beetje creativiteit.
Door even te niksen ontspannen je lijf en je brein, en dat vermindert stress. Je kunt even afstand nemen van waar je mee bezig was. Dat geeft ruimte voor nieuwe inzichten. Je batterij kan even opladen en daardoor voel je je fitter en energieker. We kunnen na het lanterfanten weer veel beter en efficiënter dingen doen die moeten. Niks mis mee dus. Als je maar niet de godganse dag staat te niksen. Er zijn grenzen..
De inspiratie voor deze column tikte ik overigens thuis, in privétijd, in m’n telefoon. Om m’n briljante ingeving niet te vergeten. En om de lanterfanttijd een beetje in te halen ofzo. Als goedmakertje, naar m’n baas, die me waarschijnlijk alleen maar toejuicht als ik af en toe een mini break neem en daar creatiever van word. Kortom, ik worstel vooral met mezelf. Met mijn idee van goed en fout. Een heiliger dan heilig boontje tegenover dat stemmetje dat zegt “het is oké om even pauze te nemen”. Het weten wat gezond is en prestatiedrang ofzo. Of noem het lanterfantschaamte. Voortkomend uit sociaal perfectionisme.
Over Miranda de Ruijter
Miranda heeft inmiddels een cv van zo’n 4 kantjes met vooral banen in het onderwijs, maar heeft haar werkgeluk uiteindelijk gevonden bij Driessen Groep. Haar guilty pleasure is toch wel taalfouten verbeteren. Omdat dit in het dagelijks leven not done is, leeft zij zich wat dat betreft graag op haar werk uit. Zelf schrijft ze dus ook. Een interview waarbij ze het werkgeluk uit iemands ogen ziet spatten maakt haar een gelukkig mens, maar ook aan de wat taaiere onderwerpen geeft ze graag haar eigen draai. Het liefst met een beetje luchtigheid. En laat werk&geluk daar nou net hét platform voor zijn.
