Een half jaar geleden ben ik gestart met de opleiding werkgelukdeskundige. Een fantastische ervaring die ik iedereen kan aanraden. Mooie theorie, goede begeleiders en een leuke groep. Ik kreeg er iedere twee weken heel veel energie van. Destijds leek het ook een goed idee om direct ook theorie examen te doen bij het Ehero instituut in Rotterdam. Want dan heb je een certificaat dat je echt gecertificeerd werkgelukdeskundige bent. Dat leek echt zo’n goed idee!
Maar nu zit ik vlak voor het examen dat gepland staat op 26 januari en nu lijkt het een minder goed idee. In mijn eentje op mijn kamertje doe ik mijn best me te concentreren op de boeken en literatuur die zijn voorgeschreven en dansen de letters voor mijn ogen. Ik bekijk de Powerpoints van de lessen en vraag me werkelijk af of ik die content eerder heb gezien. Waar was ik met mijn gedachten tijdens die lessen? Ik vond het heel leuk en het gaf heel veel energie. Maar of ik die stof kan reproduceren? Een plan van aanpak op het gebied van werkgeluk, het theoretische HEART model en wat is de relatie tussen zingeving en werkgeluk? Oei.
Ik spreek mijn studenten en ze lachen me hartelijk toe. “Joh Eveline, gewoon even doorzetten,” zeggen ze. Zou het de leeftijd zijn, dat je na een bepaalde leeftijd toch meer moeite hebt met leren? Google laat mij weten dat onze hersenen zich inderdaad ontwikkelen totdat we 25 jaar zijn. Pfoe dan ben ik met mijn 46 kalenderjaren al ver over de houdbaarheidsdatum heen. En dat in combinatie met mijn hele leuke werk (werkgeluk!) dat gewoon doorloopt, een kind thuis want juf in quarantaine en de oudste met een proefwerk (mam kun je even overhoren?) voor de boeg, vraag ik me af hoe ik in vredesnaam deze ballen hoog moet houden. En o ja, we krijgen eters dit weekend want dat mag nog wel in deze rare tijd.
Ik lees iets over een negativity bias. Dat het negatieve toch meer aandacht krijgt vaak, ook al zijn factoren van gelijke aard. Denk maar eens aan alle positieve feedback die je krijgt en dan toch die ene zeuropmerking van een collega. Dat hakt erin en daar blijf je over malen. Maar goed, ik ga dit even doorbreken. Dus een appje naar mijn studiemaatjes leert dat zij ook voorzichtig zoeken in het woud van stof in combinatie met werk en huishoudens draaien. Ik ga leren nadat ik terug ben van een rondje hardlopen. En beloof mezelf een dagje winkelen met een vriendin in België nadat het examen is geweest. Fijn om naar uit te kijken.
De helaas onlangs overleden Csikszentmihalyi had gelijk, in flow gaan dingen vanzelf. Het college over purpose interesseert me echt, wat heb je hier te doen of waar wil je je voor gaan inzetten? Wat een schitterende vraag. Ik stel ‘m ook graag aan jullie beste lezers van deze column. Ik vind de maand januari hier ook wel echt het moment voor. “Wat wil je dit jaar gaan doen? Hoe wil jij van betekenis zijn?”
Eveline is begeleider bij het Sociaal Innovatie Centrum werkgeluk, een samenwerking van Fontys Hogescholen en Driessen. Ze werkt daar samen met studenten en het werkveld aan vraagstukken op het gebied van werkgeluk. Daarnaast is ze gelukkig getrouwd, moeder van twee jongens van 11 en 13 en woont in Waalre.
