Afgelopen weken was ik voor het eerst sinds twee jaar weer op vakantie. Vorig jaar hebben we geen vakantie gehad omdat we toen een drie maanden oude baby hadden en alle ouders weten: op vakantie met een peuter en een baby is geen vakantie.
Gelukkig waren ze in het afgelopen jaar gegroeid en beschikten we deze zomer inmiddels over een kleuter en een dreumes. En dus toogden we naar het tropische Brabant om daar twee weken lang te gaan glamperen. Kamperen ging ons een tikkeltje te ver, maar een glampingtent was precies luxe genoeg voor ons om de vakantie te overleven.
En… het was fantastisch! Een portie ongevraagd advies van mij naar de ouders toe: ga alsjeblieft kamperen. Het is de enige manier om enigszins wat tijd voor jezelf te creëren. In plaats van dat je zelf weer de hele dag animatiemedewerker speelt, heb je namelijk op een camping ándere kinderen die jouw kinderen kunnen vermaken. Je hoeft alleen af en toe van je boekje op te kijken of er niet een exemplaar uit het klimrek valt. Voor de rest kunnen ze zich vermaken met die andere wandelende schreeuwlelijkerds. I-de-aal.
Omdat dit de eerste relatief ontspannen periode sinds jaren was, had ik ook eindelijk de tijd, rust en ruimte om m’n werkleven eens flink te overpeinzen. Waar ik normaal gesproken maar doordender van opdracht naar interview en van meeting naar crèche, was er nu – enigszins – rust. En dat geeft toch altijd weer nieuwe inzichten.
Zo kwam ik tot de conclusie dat ik toch wel vrij ongezond bezig was, aangezien ik in continue staat van stress verkeerde het afgelopen jaar. Stress omdat ik op vrijwel iedere opdracht ‘ja’ zeg, ook al heb ik er geen tijd voor of vind ik de opdracht helemaal niet zo leuk. Stress omdat ik maar doorga zonder af en toe mezelf een dag vrij te gunnen. Stress omdat ik nooit de ruimte heb om onverwachts een ziek kind op te vangen en daardoor mezelf steeds in de meest lastige situaties moet manoeuvreren.
Daarnaast vind ik het heerlijk om thuis te werken, maar – zoals met alles in het leven – blijkt het maar weer: doe het met mate. Inmiddels ken ik alle smoezelige hoeken en gaten van ons huis en heb ik geen idee meer hoe het is om een koetjes-en-kalfjes-gesprek te houden met een onbekende bij het koffiezetapparaat. Het schijnt best gezellig te zijn, collega’s hebben. Daarom ben ik tot de conclusie gekomen dat ik: a, niet op iedere opdracht ‘ja’ hoef te zeggen en best wat kieskeuriger mag zijn. En b, op zoek ga naar een gedeelde werkplek in de buurt. Zodat ik ook weer af en toe uit die o zo lekkere joggingbroek kan stappen en weer tegen mensen in het wild kan praten. Een beetje zoals gewone stervelingen met een grote-mensen-baan.
Wat voor inzichten vakantie je wel niet kan brengen hè? Iemand nog een gezellige werkplek in omgeving Woerden te huur waar vuige vrijdagmiddagroddels gewaardeerd worden?
Over Karin Broeren
Karin werkt al zo’n tien jaar in de mediawereld als redacteur, journalist, redactiecoördinator, columnist en communicatiespecialist. Voorheen altijd in loondienst, sinds een paar jaar als zzp’er. Vanuit haar nimmer opgeruimde thuiskantoor schrijft ze voor verschillende (online) magazines, bedrijven en vakbladen. En dat is te gek, want nu kan ze openlijk toegeven aan haar social media-verslaving en luidruchtige voiceberichten naar vriendinnen sturen onder werktijd. Verder is ze moeder van twee jonge kinderen en voelt werken daarom voor haar als vrije tijd.
