Misschien is het de leeftijd, ik ben inmiddels 38 'lentes jong' en dan ga je toch anders naar dingen kijken. Bijvoorbeeld naar wat je achterlaat. Soms vraag ik me dan ook af hoe ik zou willen dat mensen mij herinneren. Een lugubere vraag? Ja, misschien wel. Maar nu heb ik nog de mogelijkheid om er over na te denken én om ernaar te handelen. Waarschijnlijk heeft mijn lugubere brein ook te maken met mijn grote zus die inmiddels 41 had moeten zijn. Had. Moeten. Zijn. Want ze is 36 mogen worden.
Vraag jij het jezelf ooit af? Hoe je herinnerd wil worden? Ik dus wel. En intussen heb ik ook m’n antwoord daarop. Ik wil herinnerd worden als iemand die het leven heeft geleefd. Die heeft genoten. Maar wel in balans met nuttige dingen doen. Iemand die, al is het met kleine beetjes, anderen heeft geholpen. Dat mijn artikelen na mijn leven nog een bron van inspiratie zijn bijvoorbeeld. Maar het belangrijkste? Ik wil dat mijn twee nichtjes, de spruiten van mijn zus, terug kunnen denken aan een tante waarbij ze zichzelf konden uiten, een tante die ze liet lachen en waar ze altijd een knuffel konden halen. En als een tante met de leukste logeerfeestjes. Ik wil herinnerd worden als iemand die anderen heeft geraakt.
Maar het is één ding om te weten hoe je herinnerd wil worden. Wat je doet om dat te bereiken is heel wat anders. Als ik naar mijn huidige handelen kijk, loop ik soms als een kip zonder kop rond. Ik ren als een bezetene van verplichting naar verplichting. Rol van de ene deadline in de andere en verlies mezelf in m’n to do lijst. En het maken van die to do lijst, als de een of andere planjunkie.. Zonder echt stil te staan bij wat voor impact ik zou kunnen maken.
Mijn agenda puilt uit van ‘moetjes’ en mijn gedachten zijn vaak gevuld met mijn eigen zorgen om de meest onzinnige dingen. En heel eerlijk: social media slokt ook een hoop tijd op. Ja, sommige dingen moeten nou eenmaal gebeuren. Je kunt niet je hele agenda leeggooien en alleen maar doen wat je wil. I know. Maar er is ook nog zoiets als een middenweg.
Mijn leven is niet één en al kommer en kwel hoor. Ik plan ook heel bewust leuke en betekenisvolle dingen in m’n agenda. En tijd voor mij alleen blok ik ook. Maar stiekem doe ik dat veel te weinig. Als ik wat ik wil, naast wat ik doe leg, dan is er dus nog best een gat te overbruggen. Maar hé, bewustwording is een eerste stap.
Wat ik wil is ook niet altijd wat ik durf. De eerste stap zetten, zonder te weten hoe het uit gaat pakken, vergt moed die ergens in m’n kleine teen verstopt zit. Als ik naar mijn werk kijk dan heb ik inmiddels wel gekozen voor een baan waar ik blij van word. Maar privé ben ik een held op sokken. Ik mag m’n spreekwoordelijke ballen iets vaker bij elkaar rapen. Niemand wil vergeten worden. We willen een beetje voortleven in de harten van anderen. Maar hoe en bij wie? En als je naar jouw huidige handelen kijkt, past dat dan bij je gewenste ‘nalatenschap’? Met andere woorden: handel je naar wat je wil?
Iedereen schiet weleens tekort. We verliezen onszelf in onze agenda’s, in de jacht op materiële zaken en kortstondig plezier. En daar zijn we mensen voor. We scrollen allemaal eindeloos door grappige kattenfilmpjes en drinken soms net een wijntje of biertje te veel. We doen per definitie domme dingen als mens, we zijn niet perfect. En dat hoeft ook helemaal niet. Maar laten we een klein beetje vaker nadenken over wat we achterlaten. Over wat werkelijk belangrijk is. Handel met authenticiteit, integriteit en heb af en toe de ballen om te doen wat nodig is om te bereiken wat je wil. Dan word je vanzelf herinnerd als iemand die anderen heeft geïnspireerd. Nu heb je de kans.
Dus vraag jezelf nog eens af: hoe wil je herinnerd worden? En wat ga je vandaag doen om die erfenis te creëren? De keuze is aan jou.
Over Miranda de Ruijter
Miranda heeft inmiddels een cv van zo’n 4 kantjes met vooral banen in het onderwijs, maar heeft haar werkgeluk uiteindelijk gevonden bij Driessen Groep. Haar guilty pleasure is toch wel taalfouten verbeteren. Omdat dit in het dagelijks leven not done is, leeft zij zich wat dat betreft graag op haar werk uit. Zelf schrijft ze dus ook. Een interview waarbij ze het werkgeluk uit iemands ogen ziet spatten maakt haar een gelukkig mens, maar ook aan de wat taaiere onderwerpen geeft ze graag haar eigen draai. Het liefst met een beetje luchtigheid, waar passend. En laat werk&geluk daar nou net hét platform voor zijn.
