Vroeger was ik altijd jaloers op parttime werkende moeders. Waar ik 40 uur per week zat te buffelen op kantoor, bestond (en bestaat) hun werkweek vaak ‘maar’ uit drie of vier dagen. Op de overige dagen konden ze dan op hun luie billen in de tuin zitten met een bak koffie terwijl de kinderen speelden, bedacht ik me zo. Hoe fijn is dat!
Inmiddels ben ik zelf moeder van twee ongeleide projectielen van vier en één jaar en ben ik in die vier jaar heel wat wijzer geworden. (En moeier ook – maar dat terzijde.) Bij dezen wil ik dan ook officieel mijn excuses aanbieden aan alle werkende moeders. Thuis met de kinderen zijn is allesbehalve lui. Dat hoef ik andere moeders niet uit te leggen. Het is chaos. Het is continu rekening houden. Jezelf wegcijferen. Aan staan. Heel vaak tot tien tellen. En soms is het ook gewoon tergend saai als die kleine exemplaren nog niet terugpraten of voor de 47e keer ‘politietje’ willen spelen. Daarom heb ik inmiddels alleen maar heel veel respect voor moeders die fulltime thuis bij de kinderen zijn. Ik zou compleet doordraaien.
Nee, dat fulltime huismoederen is absoluut niks voor mij. Maar het continu schipperen tussen werk en kinderen? Dat is ook nogal een uitdaging heb ik inmiddels gemerkt. Het is een race tegen de klok om iedere ochtend het grut op tijd gevoederd en aangekleed te krijgen om ze op het kinderdagverblijf of school af te leveren, terwijl je ondertussen nog een halve boterham naar binnen werkt en een lik mascara opdoet met een huilende baby in je arm. En dat eeuwige schuldgevoel tegenover je baas als je 5 voor 5 je spullen pakt omdat je niet wil dat je kind weer als laatste overblijft op het kinderdagverblijf? Killing. Of nog erger: je kind wordt ziek als je drie deadlines of een belangrijke online afspraak hebt – die je dan maar probeert door te laten gaan met een spugende baby op rechts. Maar de vader kan toch ook vrij nemen als de baby ziek is, hoor ik je denken. Ja dat kan zeker. Alleen vinden veel vaders hun baan Heel Erg Belangrijk en zijn het in de praktijk toch vaker de moeders die weer hun biezen pakken.
Carrière en kleine kinderen is in de praktijk simpelweg een lastige combi. En dan wil ‘de maatschappij’ dat moeders (nog) meer gaan werken om financieel zelfstandig te zijn. Hartstikke goed hoor, ik hamer er ook altijd op dat ik financieel zelfstandig wil zijn. Maar misschien is het een suggestie dat vaders dan mínder gaan werken om dit mogelijk te maken. Want iedere moeder weet: parttime werken en een gezin runnen is lichtelijk topsport. En als moeders vervolgens nog meer gaan werken, moet er dus iets anders geschrapt worden, wil de boel thuis niet uit de klauwen escaleren. Een deel van de werkuren van de man bijvoorbeeld. Zo hoeven de kinderen niet vaker naar de opvang (want ook: wachtlijsten en ernstig personeelstekort) en draait op jouw werkdag thuis het huishouden lekker door.
Hoe belangrijk mannen hun baan vaak ook vinden, wij vrouwen weten inmiddels dat je een fulltime baan prima in 32 uur kunt proppen. Zolang je maar snel en efficiënt werkt, op je ‘papa- of mamadag’ tijdens de slaapjes van de baby continu je mail blijft checken en ondertussen nog drie wasjes draait, de baby vermaakt, troost en voedert en de oudste van school haalt. Zo blijft iedereen die je wat verschuldigd bent heerlijk tevreden over je functioneren. Makkie toch? Succes hè mannen!
Karin werkt al zo’n tien jaar in de mediawereld als redacteur, journalist, redactiecoördinator, columnist en communicatiespecialist. Voorheen altijd in loondienst, sinds een paar jaar als zzp’er. Vanuit haar nimmer opgeruimde thuiskantoor schrijft ze voor verschillende (online) magazines, bedrijven en vakbladen. En dat is te gek, want nu kan ze openlijk toegeven aan haar social media-verslaving en luidruchtige voiceberichten naar vriendinnen sturen onder werktijd. Verder is ze moeder van twee jonge kinderen en voelt werken daarom voor haar als vrije tijd.
